Πόντος εν' άστρον φωτεινόν Αροθυμώ καί τραγωδώ

ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΧΡΟΝΗΣ ΑΜΑΝΑΤΙΔΗΣ


ΣΤΙΧΟΙ-ΑΠΑΓΓΕΛΙΑ Γ.Δ.ΣΑΡΑΚΕΝΙΔΗΣ
Τραγούδι: Χρόνης Αμανατίδης
Λύρα: Ιωάννης Βλασταρίδης-Τσανάκαλης


ΑΡΟΘΥΜΩ ΚΑΙ ΤΡΑΓΩΔΩ




Αροθυμώ καί τραγωδώ
Αροθυμώ και κλαίγω
Αροθυμώ και τραγωδώ
Αροθυμώ καί λέγω.

Ε μαύρα χρονα καί καιρούς,σά χώματα σ΄ ΠΑΤΡΙΔΑ
γλυκέα πόσα καί πικρά επέρασα καί είδα
-Αροθυμώ καί τραγωδώ,τά πρώτα τα τραντάφυλλα
τά πρώτα μανουσάκια,
όντες ο κόσμον εμπαινεν έμορφος σήν καρδίαμ
κι ένας πόνος γλυκύς -γλυκύς η καμονή τ΄αγάπης
συνδάυλιζεν την ψή μ΄
Αροθυμώ καί τραγωδώ
τη γής την εμορφίαν
π΄εγέννεσεν κι ετράνυνεν
τ΄εμέτερον το γέννος
Αροθυμώ καί τραγωδώ τη γής την εμμορφίαν,
π΄εγέννεσεν κι ετράνυνεν τ΄εμετερον τ΄ανθρώπ΄σ
ποι ‘επλασεν κι εκράτεσεν αιώνας και αιώνας,
το έμορφον το δυνατόν το γένος των Ποντίων.
Εναν προς έναν τραγωδώ
τά υψηλά ραχία,
π΄ετίμεσαν κι εδόξασαν
Ελλενικά καρδίας.
Η ρίζα εκεί των Κομνηνών των Ακριτών ο τόπος
τη ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΟΥΜΕΛΑΣ εκεί το μοναστήριν,
πρώτον σήν πίστην σήν χαράν,σόν πόνον τη ΠΑΤΡΙΔΑΣ.
Εναν προς έναν τραγωδώ ένδοξα πολιτείας
Την ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΑΝ την ΟΡΝΤΟΥ ΣΑΜΨΟΥΝΤΑ ΚΕΡΑΣΟΥΝΤΑ
ΣΙΝΩΠΗ ΣΟΥΡΜΕΝΑ ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗ ΤΡΙΠΟΛΗ και ΡΙΖΟΥΝΤΑ
όθεν τα φροντιστήρια-σχολεία κεντρικά
εφώταζαν τον κόσμον.
ΑΡΟΘΥΜΩ και ΤΡΑΓΩΔΩ
αροθυμώ καί κλαίγω
τά παλαιά τ΄ατωριζνά
τά ιστορίας λέγω.


       ΠΟΝΤΟΣ


Πόντος! , έν’΄αστρον φωτεινόν σ’Ελλενικούς αιώνας
Αργοναυτών το όραμαν και τη Ακρίτα κάστρον.
Πόντος ακριβοθώρετος τη γαλανού Ευξείνου,
πυκνέσα δύσα σα ραχά μάραντα φορτωμένα.
Πόντος! Αγέρας παρχαρί θύμηρου,μυρωδίαν
τη λύρας γλυκολάλεμαν νερόπα πάντα κρύα.
Εκεί η πρώτεσσα χαρά μ’
το υστερνόν μ’ ο πόνος.
Αροθυμώ και τραγωδώ,
αροθυμώ και κλαίγω.


      ΔΙΩΓΜΟΣ


Κ’έρθάνε χρόνα δίσεκτα,
καταραμένα χρόνα
ο ουρανόν ελίβωσεν,
σην γήν ποταμ’ το γαίμαν.
Κ’ερθανε χρόνα δισεκτα,καταραμένα χρόνα
ο ουρανόν ελίβωσεν,σην γήν ποτάμ’ το γαίμαν.
Κ’εσκώθεν θρήνος θάνατος,
πέραν περού σον Πόντο
ο βίον χάται γενεών
ο κόσμον ξεριζούται.
Κ’εσκώθεν θρήνος θάνατος,πέραν περου σον Πόντον
Ξαν κρούγνε οι Αγαρινοί και καίγνε και ρημάζνε,
ο βίον χάται γενεών ο κόσμον ξεριζούται
κ’ένας λαός πορεύκεται σ’Αδάμ την εξορίαν.
Αποτελειώνε σον γιαλόν το έργον των Αγαρηνών
οι Φραγκολεβαντίνοι
και κ’εγροικάς ο άκλερον ποίος τεσόν έν ο εχθρός
και ποίος εν’ο φίλος.


       ΝΕΑ ΖΩΗ
Και ξάν πουλί μ’ασήν αρχήν
χτίζομεν το γεφύριν
σα μαύρα τα χαλάσματα
άνθα και μανουσάκα.
Και σην Ελλάδαν έρθαμε-ρίζαμουν προαιώνιον


  ΠΑΤΡΙΔΑ τη ΠΑΤΡΙΔΑΣ.


Και ξάν πουλίμ’ ασήν αρχήν χτίζομεν το γεφύριν.
Σα μαύρα τα χαλάσματα άθα και μανουσάκα.
Την γήν κατατρυπαίνομεν μ’αλέτριν και χορόν
Τον ήλεν ξαν σα χέρα μουν αγαπεμέν΄κρατούμεν.
Και μ’εναν στόμαν έναν ψύν και νούν βροντολαλούμεν
ΠΟΝΤΟΣ!έν άστρον φωτεινόν οψέ,οσήμερον και πάντα.